Historia da Frauta Doce
A historia dos instrumentos de vento iníciase desde que o ser humano existe sobre a face da terra. Sen dúbida os primeiros instrumentos con condutos foron sumamente rudimentarios e feitos dos materiais máis diversos que o home tiña á man: madeira, barro, cerámica, ósos, etc.
Pero se nos centramos concretamente na historia da frauta doce, nada asegura que nas primeiras épocas estes instrumentos de vento tivesen características propias da frauta de pico. A saber, a frauta doce ten o seu peculiar característica que as diferenza doutros instrumentos de vento: un bloque ou tapón na zona de soprado e o correspondente bisel para que o aire divídase e xere o son. Ademais, as frautas doces destacan por ter sete orificios dianteiros e un posterior reservado ao dedo pulgar da man superior. Basicamente estas dúas características distínguena dos demais instrumentos de vento.
Existen datos que indican que xa existía na Idade Media como amosan diversas pinturas e esculturas do século XI.
A frauta doce tivo gran protagonismo especialmente no século XVI, onde foi moi utilizada nos chamados Consortes ou conxuntos instrumentais conformados por instrumentos de sonoridad suave como laúdes, violas de gamba, frautas traveseras, vihuelas, clavicordios, entre outros. Era acompañante ideal para as voces e usábase comunmente nas danzas . Considerábase un instrumento típico de clases altas, nas que se utilizaba moito no fogar e nos momentos de lecer.
É no Barroco onde atopamos a maior cantidade de pezas, dúas, tríos, sonatas e outras pezas para frauta doce polos máis renomados compositores: Bach, Vivaldi, Häendel, eTelemann.
A mediados do século XVIII iníciase o declive da frauta de pico debido ás melloras aplicadas aos demais instrumentos de vento, o que a relegaba en función do seu menor rango tonal e a súa limitada capacidade expresiva, comparada coa frauta traversa, por exemplo. É así que para o século XIX a frauta de pico fora case completamente opacada e substituída pola frauta travesera e o clarinete.
A frauta doce renace entre finais do século XIX e inicios do s.XX, grazas aos entusiastas de música antiga, que consideraron a frauta como un instrumento histórico que debía revalorarse e rescatarse.
A volta exitosa da frauta de pico na era moderna atribúese a Arnold Dolmetsch no Reino Unido e a varios eruditos e artistas alemanes. Pero en Europa, xa tiña precedentes nos músicos do Conservatorio de Bruselas e polas actuacións do grupo consorte de frautas doces Bogenhauser Künstlerkapelle.
Agradecemos o video a audite Musikproduktion, publicado o 9 /02/2.017
Entre os virtuosos influíntes que figuran na reactivación da frauta doce como instrumento de concerto na última parte do s. XX están Frans Brüggen, Hans-Martin Linde, Bernard Kranis y David Munrow. O gran flautista de pico Brüggen rexistrou a maior parte dos puntos de referencia do repertorio histórico e compuso un número considerable de novas obras para a frauta de pico.
Agradecemos o video a Thomas Van ginneken. 26/06/2.008
O álbum de David Munrow, instrumentista de vento e historiador de música antigua, chamado THE ART OF THE RECORDER (1.975), permanece como unha importante antoloxía da música da frauta de pico a través de todos os tempos.
Destacan entre compositores de frauta Paul Hindemith, Luciano Berio, John Tavener, Michael Tippett, Benjamin Britten, Leonard Bernstein,...
A frauta de pico empregouse tamén na música popular, incluida en grupos coma Beattles, Rolling Stones, Led Zepellin, Jimi Hendrix,...
A información anterior foi seleccionada e recollida no seguinte enlace de FLAUTA DULCE,
